Αποφασισμένος να φτάσει πολύ ψηλά, ο νεαρός Γκλούμοφ χρησιμοποιεί όλα τα απαραίτητα όπλα για να εξελιχθεί στους κόλπους της ρωσικής αστικής κοινωνίας: κολακείες, ερωτικές εξομολογήσεις, εξυπηρετήσεις κάθε μορφής, συκοφαντίες είναι κάποια μόνο από τα μέσα της στρατηγικής του, που έχει σαν τελικό στόχο έναν πλούσιο γάμο. Το θράσος του είναι τόσο μεγάλο, ώστε κρατάει σε ημερολόγιο τα κατορθώματα και τις αληθινές του σκέψεις για τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Ακόμη όμως κι όταν αποκαλυφθεί η μηχανορραφία του, οι διαπλοκές που έχει δημιουργήσει είναι τόσο βαθιές, που αποδεικνύονται αρκετές για να τον «αθωώσουν».
Ένα ξεχασμένο έργο, άξιο δείγμα του ρωσικού ρεαλισμού, "Το ημερολόγιο ενός απατεώνα", του Αλεξάντρ Οστρόφσκι, είχα την τύχη να δω προχθές στην σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου. Ένα έργο, το οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί αρκετά συντηρητικά και να καταντήσει βαρετό, αλλά και αρκετα αφαιρετικά ώστε να μεταλλαχθεί σε ένα νέο, ανεβασμένο σε μία σχετικά λιτή, σχετικά μοντέρνα αλλά αρκετά κλασική σκηνοθεσία εν κατακλείδι του κυρίου Κακλέα. Αν και προτιμώ τα πιο σύγχρονα ανεβάσματα, νομίζω πως η ασφαλής λύση σε ορισμένες παραστάσεις μπορεί να είναι σωτήρια, δεδομένου του αριθμού των ηθοποιών του Εθνικού, αλλά και της υπερβολικά μεγάλης σκηνής του Κοτοπουλη, μπορώ να πω πως η σκηνοθεσία αξιοποίηση σε αρκετά καλό βαθμό τα παραπάνω, και έδωσε στο κοινό ένα αξιοπρεπές θέαμα. Σε αυτό βοήθησαν βέβαια και οι ηθοποιοί τόσο οι νέοι όσο και οι παλιοί, με πολύ καλές ερμηνείες ιδιαίτερα απο Πιατά, Κομνηνού, Κοκκίδου και Σεϊρλή.
Μία κωμωδία λοιπόν, καλοστημένη και καλοπαιγμένη μας προσφέρει αυτή την περίοδο το Εθνικό, για να μας κάνει να αναλογιστούμε πόσους απατεώνες έχουμε -θελημένα ίσως- στη ζωή μας.
