Παρακολούθησα χθες την παράσταση Φαουστ του Γκαίτε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πρόκειται για ένα πείραμα ουσιαστικά μιας και 5 σκηνοθέτες έχουν αναλάβει απο ένα τμήμα της παράστασης, και μαζί με τη σκηνοθεσία αλλάζουν και οι πρωταγωνιστές, εκτός απο τον Μεφιστοφελη. Μία ριψοκίνδυνη άποψη, που μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση του έργου και έλλειψη συνοχής μεταξύ των τμημάτων, καθώς ο κάθε σκηνοθέτης μπορούσε να σκηνοθετήσει αυθαίρετα το κομμάτι του, χωρίς να νοιαστεί για την ομοιομορφία της παραστασης.
Κάτι τέτοιο ευτυχώς αποφεύχθηκε στην παράσταση του Εθνικού, καθώς φαίνεται πως υπήρχε πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των συντελεστών, ώστε οι σκηνοθετικές απόψεις να αλλάζουν ανάλαφρα και χωρίς να το καταλαβαίνει ο θεατής. Μόνο τα χαρακτηριστικά στοιχεία του καθενός μπόρεσαν να διακριθούν, ωστέ να μη χαθεί η ταυτότητα του, αλλα χωρίς να χαθεί και η ομοιογένεια του συνόλου.
Οι προσπάθειες των ηθοποιών απέδωσαν και μπορεί να γίνει λόγος για ένα πολύ δυνατό σύνολο, δεμένο και με εμφανείς τις προσπάθειές τους για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Το κείμενο της παράστασης, ποιητικό, φιλοσοφικό, χωρίς να αποκλείνει από το πρωτότυπο του Γκαίτε ωστε να μιλάμε για ένα καινούργιο έργο ή για μία διασκευή, και συνάμα μοντέρνο ώστε να δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του πειράματος.
Έαν κάποιος αρέσκεται στο θεατρικό πειραματισμό, και όχι στις παλαιομοδίτικες και απαρχαιωμένες σκηνοθεσίες, τότε ο Φάουστ πρόκειται για μία αξιολογότατη πρόταση.
ενδιαφέρον ακούγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή